https://mariuszjagora.substack.com/p/ostrzezenie-z-wewnatrz-who
„Nie zgadzajcie się na zmiany w Międzynarodowych Przepisach Zdrowotnych i podpisanie Traktatu Antypandemicznego.
Przemawiając do członków Parlamentarnej Grupy ds. Reagowania na Pandemię i Odbudowy, dr David Bell, lekarz kliniczny, specjalista ds. zdrowia publicznego z tytułem doktora w dziedzinie zdrowia populacji i były urzędnik naukowy i medyczny WHO, oraz profesor Garrett Wallace Brown, z katedry globalnej polityki zdrowotnej na Uniwersytecie w Leeds, a także dyrektor Centrum Współpracy Światowej Organizacji Zdrowia w zakresie systemów opieki zdrowotnej i bezpieczeństwa zdrowotnego, ostrzegli, że proponowany przez Światową Organizację Zdrowia Traktat Pandemiczny i poprawki do Międzynarodowych Przepisów Zdrowotnych (IHR), jeśli zostaną przyjęte, mogą dać międzynarodowemu organowi doradczemu ds. zdrowia bezprecedensowe uprawnienia do ogłaszania pandemii, blokad i nakazu szczepień, z mocą prawa międzynarodowego.
Według dr Bella, obie umowy, w obecnym kształcie, dadzą WHO uprawnienia do nakazu ponoszenie znacznych wkładów finansowych przez poszczególne państwa, cenzurowania debaty naukowej, zarządzania lockdownów, wprowadzania ograniczeń w podróżowaniu, przymusowych badań lekarskich i obowiązkowych szczepień w sytuacji stanu zagrożenia zdrowia publicznego.
Bell ostrzegał parlamentarzystów: „WHO została założona w 1946 roku z najlepszymi intencjami, aby pomóc koordynować reakcje na główne problemy zdrowotne i odpowiednio doradzać rządom. Przez dziesięciolecia byliśmy świadkami znaczącej zmiany trendu, ponieważ strumienie finansowania przesunęły się w kierunku prywatnego finansowania, w szczególności od prywatnych darczyńców. Doprowadziło to do tego, że WHO stała się znacznie bardziej scentralizowanym i zewnętrznie kierowanym organem, w którym prywatni i korporacyjni fundatorzy tworzą i kierują programami. Zaobserwowaliśmy również zmianę definicji stanu zagrożenia zdrowia, która stała się niezwykle szeroka. Jest to niepokojące tło, na którym negocjowane są poprawki do IHR i Traktatu. instrumenty pandemiczne opierają się na błędnych założeniach dotyczących częstotliwości i wpływu pandemii, a ich ratyfikacja zasadniczo zmieniłaby relacje między WHO a rządami krajowymi i ich obywatelami. Szczególnie niepokojące są poprawki do IHR, które przewidują niebezpieczny wzrost władzy i uprawnień przyznanych tylko jednej osobie. Dyrektor generalny będzie mógł ogłaszać stany zagrożenia zdrowia, rzeczywiste lub potencjalne, w każdej sprawie związanej ze zdrowiem, którą pod wpływem swoich prywatnych i korporacyjnych sponsorów uzna za zagrożenie. WHO byłaby w stanie wydawać prawnie wiążące wytyczne państwom członkowskim i ich obywatelom. W świetle katastrofalnych szkód, jakie polityka WHO spowodowała podczas tej pandemii, prawdopodobnie większych niż sam wirus, nie można przecenić potencjalnych szkód gospodarczych i zdrowotnych związanych z taką władzą. Istnieje ogromny przemysł pandemiczny czekający na naciśnięcie odpowiednich przycisków i nie mam wątpliwości, że decydenci polityczni powinni odrzucić propozycje WHO dotyczące pandemii”.
Profesor Brown i jego zespół badawczy doradzali WHO i innym w sprawie planu gotowości na pandemię o wartości 31,1 miliarda dolarów rocznie oraz tego, czy jest on wykonalny: „Sytuacja związana ze skutkami pandemii COVID-19 wywołała niezwykłą aktywność różnych instytucji w celu przejęcia programu gotowości i reagowania na pandemię oraz odpowiadających mu możliwości finansowych. Rodzi to obawy o zasadność procesów politycznych pod względem reprezentatywności powstającego programu gotowości na wypadek pandemii. Jedna ze szczególnych obaw dotyczy ceny 31,1 mld USD rocznie, w szczególności ponad 24 mld USD rocznie wymaganych od krajów o niskim i średnim dochodzie. Obawy dotyczą tego, czy kwota ta jest właściwa, a wręcz możliwa do zrealizowania. Narody muszą być w stanie zaspokoić swoje indywidualne potrzeby w zakresie zdrowia publicznego, aby zachęcić do lepszego zdrowia i odporności populacji, a rodzaj kwot, które będą musiały wnieść do gotowości na wypadek pandemii, może grozić przekierowaniem zasobów tam, gdzie są one najbardziej potrzebne. Widzieliśmy to już podczas pandemii i istnieją dowody sugerujące, że tak się dzieje nadal. Na przykład śledzenie programu Zamorskiej Pomocy Rozwojowej (ODA – Overseas Development Aid) na rzecz zdrowia od 2019 r. do chwili obecnej pokazuje, że ważne i istniejące profilaktyczne programy zdrowia publicznego ucierpiały na całym świecie w wyniku zmiany polityki na rzecz gotowości i reagowania na pandemię COVID i post-COVID (PPR). Dowody wskazują, że przesunięcie zasobów miało wpływ na malarię, gruźlicę, HIV, AIDS, zdrowie reprodukcyjne i choroby niezakaźne. Oficjalna pomoc rozwojowa odnotowała 34-procentowy spadek finansowania podstawowej opieki zdrowotnej i 10-procentowy spadek finansowania podstawowego żywienia w krajach rozwijających się. Istnieje obawa, że pojawiające się instrumenty gotowości na wypadek pandemii będą kontynuacją tego trendu, co będzie miało znaczący wpływ na zdrowie populacji. Istnieją również obawy dotyczące tego, w jaki sposób obliczono kwotę 31,1 mld USD i kto jest za to odpowiedzialny. Chociaż mój zespół badawczy pracował nad surowymi danymi z WHO, nie byliśmy częścią analizy ani nie wiemy w pełni, w jaki sposób przeprowadzono ostateczne szacunki. Należy zauważyć, że proces ustalania liczby 31,1 mld USD został przeprowadzony bardzo szybko (sześć do ośmiu tygodni) i bez spójnych metod, szczególnie między różnymi instytucjami, które oferowały swoje szacunki (Bank Światowy, G20, WHO, McKinsey itp.). Rodzi to pytania o to, jak dokładna jest liczba 31,1 mld USD i czy rzeczywiście odzwierciedla rzeczywiste krajowe i globalne potrzeby w zakresie przygotowań na kolejną pandemię. W związku z tym istnieje potrzeba uzasadnienia tych liczb i zapewnienia, że właściwie finansujemy to, co jest rzeczywiście potrzebne, a nie tylko zwiększamy zmęczenie darczyńców, żądając astronomicznych kwot. Aby umieścić tę kwotę w kontekście, całkowity budżet operacyjny Globalnego Funduszu, który jest odpowiedzialny za AIDS, malarię i gruźlicę, które są trzema największymi chorobami zakaźnymi, wynosi około 4 miliardów dolarów rocznie. 31,1 miliarda dolarów rocznie to ogromna kwota, która wymaga odpowiedniej debaty, dowodów i uzasadnienia”.”
Źródło: